KESAPUT ING PEDHUT

   Jare simbah ora ana pa­pan ing do­nya iki kang te­men-te­men ka­lis sa­ka be­ba­ya. Nalikane awak iki keno pacoban ana sing ilang, bab sing ba­nget aji, yo iku ka­ten­­treman. Ka­ten­tre­man di­ru­sak dening ra­sa we­di kang tansah nguwas­ani. Iki ngambarake yen ma­nung­sa ku­wi sejatine ring­kih. Ring­kih kang ki­ta san­dhang da­di ka­ya pe­­dhut kan­del kang nge­muli ati­ne ma­nung­sa.

   Pacoban mau keroso luwih abot na­li­ka teko ing wek­tu kang ora ka­nya­na-nya­na.
Yo pan­cen ati lan bu­di iki ka­dhang­ ora si­ap nga­dhe­pi pacobankemau. Awit pacoban  ku­wi nja­la­ri kang ke­tam­an da­di go­reh sa­na­li­ka da­di bi­ngung. Sing ke­tam­an da­di ru­mang­sa ka­lah lan ba­bar­pis­an ora ku­wa­wa ngadepi kahanan kang nyoto.
 

   Namung kanthi athi kang gedhe kang dinggo mapak kahanan kemau lan roso pasrah, sabar,narimo lan eling marang Gusti Kang Murbeng Gesang yoiku Allah swt. Tansah nyaketaken marang Pangerane sabanjure tuwuh kuwanen kanggo ngadepi kabeh mau. Ing wusono panandang dadi luwih entheng.